Las Saltas de Uyuni

24 september:
Vertrek 10.30. Wij gingen met een jeep met chauffeur/gids en een kokkin en een Spaans echtpaar (Josep Ramon en Marie-Ilisa op pad naar de zoutvlkates. De zoutvlaktes zijn 25000 km2 groot. Je weet niet wat je ziet.Je waant je op wintersport. De vlkates liggen op 3880 meter hoogte. Zout en zon en deze hoogte zorgen voor een behoorlijke kans op verbranden..
Wij passeerden eerst een soort Trianmuseum, die vroeger gebruikt werd voor het transport van zilver naar Santiago de Chile. Onze volgende stop was bij het plaatsje Colchini, wederom middeleeuws, waar zout wordt opgeslagen en souvenirs worden verkocht.Zout wordt afgeschrapt en in hoopjes gedroogd, vervolgens opgehaald en verwerkt. het zout dat afgeschrapt wordt groeit binnen een week weer aan.Daarna vervolgen wij onze tocht op de enorme zoutvlakte.Er staat een zouthotel, waar je voor een ongekend bedrag kunt logeren. Wij bezochten vervolgens eenzouthotel dat als museum ingericht is.Halverwege onze rit naar het Isla de Pescado stopte onze gids om ons te wijzen op los ojos de las Saltas ( de ogen van de zoutvlkates). Dit zijn gaten waar water naar boven komt en waar men geneeskrachtige werking aan wordt toegekend, vooral voor reuma.
Onze lunch werd klaargemaakt door Margarita bij het Eiland van de vis (Isla del pescado). Wij kregen een uur de tijd om dit prachtige, bijzonder eilamd te bezoeken. Een eiland met gigantische cactussen ( tot 10 meter hoogte) en dit midden op een vlakte, waar je op een gegeven moment alleen maar zout ziet.
Na deze bijzondere bezienswaardigheden gingen wij richting San Juan, eem dorpje met maar heel weinig inwoners. Wij stopten bij een zouthotel, maar onze gids Juan Pablo kreeg geen gehoor. Het volgende adres was raak!!!Wat heet. Wij werden naar een kamer gebracht, voor Cees was het een ´kerker´. Twee bedden in een betonnen ruimte,geen vloerbedekking, met badkamer, maar het toilet werkte niet en de douche gaf geen water. Onze medereiziger, met name Marie Ilisa,accepteerde dit niet en zij ging terug naat het zouthotel en wist daar toch 2 kamers voor ons te reserveren. Hiet was het uit te houden, eveneens koud, maar halrwege de avond kwam een plaatselijk groepje muzikanten wat gezellgheid brengen.
25 september: Onze reis werd vervolgd door een vulkanisch gebied, waar je ieder moment werd verrast door steeds andere spectaculaire vergezichten. Wij gijngen 5 lagunes bezoeken, vooral voor de aanwezigheid van flamingo´s. Bij e 2e lagune hebben wij gegeten. Hiet waren honderden flamingo´s Prachtig. Vreemd dat je altijd dacht dat de flamingo´s uit Afrika komen. Hier wonen de flamingo´s op hoogtes tot 4800 meter.Tussen de lagunes door reden wij door de woestijn Solillo op een hoogte van 4500 meter, waar de bergen met aan alle kanten oprezen.
Halverwege stopten bij een bijzondere stenen massa, waar Vazcuñas (soort konijn) wonen. Cees wist met zijn bekende scherpe blik een konijn op de camera vast te leggen.
Tien minuten verder stopten wij om een stenen boom (gevormd door de wind) op beeld vast te leggen.
Onze tocht eindigde bij een lagune waar wij ook zouden gaan overnachte, La Laguna Colorada(Roja). De rode lagune met een oppervlakte van 60 km2 heeft inderdaad een rode kleur. Hoe feller de zon schijntr hoe roder het water is, heel bijzonder.
Hier begon het reservaat waar wij de volgende dag zouden vertoeven. Het reservaat wordt door 18 man bewaakt, ten eerste voor datgene wat de toeristen fout doen en ten tweede voor de plaatselijke bevolking, die jaat op Vizcuñas, condors en andere dieren.
Het is met geen pen te beschrijven hoe overweldigend de tocht van deze dag is geweest.
26 september.
Ons verblijf: goede bedden, een lampje, licht van 7 tot 1 uur ´s nachts, steenkoud, geen toilet op de kamer. wij gingen de avond tevoren om 8 uur naar bed, omdat wij zaten te verrekken van de kou. bovendien moesten wij om 5 uur opstaan en Juan Pablo drukte on op ons hart dat wij echt om 6 uur moesten vertrekken!!!
Ja en dan wordt je wakker om 5 uur en is er geen licht. Hoe sta je op in het pikkedonker? Wij hadden gelukkig een zaklantaarn bij ons. Josep Ramon moest zijn vrouw licht geven met zijn mobiel!!
in de setenkoude ontbijten, ach het heeft ook wel wat.
ja en dan, om 6 uur weg? Vergeet het maar. Juan Pablo had teveel in het glaasje gekeken en kon geen autorijden. Gelukkig was er een vigilante (bewaker) van het reservaat die ons wilde begeleiden tot aan de grens naar Chili.
Het wordt een beetje eentonig om te zeggen, maar ook deze tocht brahct ons weer zoveel prachtige beelden. De zon kwam op en dat is sowieso de fantastisch om te zien. Wij reden weer door een woestijdgebied. Hier kwamen wij Geisers tegen, die veel indruk maakten op ons.Om acht uur kwamen wij aan bij thermobaden (30-35 graden). Door tijdgebrek hebben wij besloten geen bad te nemen.Wij moesten nl om 10.00 uur bij de grens zijn. Onze laatse stop was bij La Laguna Verde ( de groene lagune). Verassend, te zien dat de ene laguna rood gekleurd is en deze groen. Daarnaast kenmerkte dit gebied zich door enorme veel keien over de vlkate verspreid. Alsof deze door een vulkaan uitgespuugd waren.
Om 10 uur waren wij bij de grens en moesten wij afscheid nemen van Margarita en onze chauffer Leonardo.
wij werden opgehaald door een busje uit San Pedro de Atacama.
Drie onvergetelijke dagen, waarin wij soms moesten afzien, maar alles bij elkaar was het meer dan de moeite waard.Wel realisserden wij ons achteraf, dat het vreemd is dat je vandaag de dag in zo´n gebied geen telefonsch contact kan leggen met de buitenwereld.